Refleksje na koniec wieku

Kultura, aby mogła istnieć, musi być dofinansowywana czy to przez Skarb Państwa, czy też prywatnych sponsorów. Niestety, nasz Skarb Państwa nie posiada zazwyczaj pieniędzy na tak błahe cele, a sponsorów trzeba by szukać ze świeczką w ręku. Jeżeli już dojdzie do zorganizowania jakiegoś koncertu czy wystąpienia ciekawej sztuki, to niestety, z tych dóbr kultury nie skorzystają ci, co skorzystać powinni. A dlaczego To proste: bogaci pseudo-biznesmeni, często nieuczciwi dorobkiewicze i ich młodociani potomkowie, opływający w bogactwa, aby przypodobać się znajomym, przyszłym kontrahentom czy inteligentnym narzeczonym, pokazują się w teatrze (choć często nie znają treści sztuk). W filharmonii czy na wernisażach, kupują książki i płyty CD z muzyką klasyczną... (choć nie czytają książek i nie słuchają muzyki). I to ma być potencjalny odbiorca kultury O zgrozo!
Prawdziwi pasjonaci książek, teatru, muzyki, bardzo często muszą zadowolić się kupnem płyt, kaset i książek z przeceny lub w antykwariatach. Nie mogą poważnie myśleć o koncertach i sztukach teatralnych na żywo, nauczyciele pracujący w szkołach artystycznych czy oświatowych, którzy po ponad dwudziestu latach pracy zarabiają około 700 zł (na rękę)! Z powyższych dobrodziejstw nie mogą też korzystać pracownicy najemni prywatnych księgarni, zakładów fotograficznych, muzeów czy nawet bibliotek. Z jakiego powodu Zarabiają zbyt mało.
Nie można też zapominać o ludziach kiedyś związanych z kulturą, przebywających obecnie na rencie lub emeryturze, których miesięczny dochód w wysokości 500-600 zł (niejednokrotnie mniej) wystarczy zaledwie na opłacenie czynszu i życie na skraju ubóstwa!
Obecny czas jest nie tylko okresem trudnym, ale wręcz brutalnym. Mimo iż spośród ludzi żyjących obecnie na świecie większość stanowią wierzący czy to w Chrystusa, czy też Jahwę, Buddę, Mahometa, to jednak wiara ich jest zbyt słaba lub tylko udawana, by przeciwstawić się złu, które zatacza coraz szersze kręgi.
Kult pieniądza i władzy przekreśla wszelkie zasady moralne, które dotąd charakteryzowały człowieka cywilizowanego. Dla pieniędzy (nawet niewielkich) dzisiaj się zabija, handluje żywym towarem, porywa, okrada, oszukuje... W Polsce jest to o tyle nie do zahamowania, ponieważ nasze prawo często chroni lub zbyt łagodnie karze przestępców. Często też zdarza się, iż sędziowie (zbyt mało w ich mniemaniu zarabiający), mając do wyboru: wziąć czy skazać, wybierają oczywiście bardziej korzystne dla siebie wyjście. Krajowe media (przede wszystkim telewizja) nagłaśniają kolejne afery, morderstwa, rozboje i... na tym się kończy.
Nie jest lepiej i nie będzie lepiej, dopóki się nie zmieni nasze prawo karne, a organa ścigania i sprawiedliwości nie będą przekupne. A kiedy to nastąpi Gdy zarówno pan policjant, jak i pan sędzia będą na tyle dobrze zarabiać, by nie musieli brać (...)
Czy aby my, Polacy, naród, który w chwili zagrożenia potrafił się nie raz zjednoczyć, mając już tą upragnioną wolność, umiemy się w niej znaleźć i odpowiednio z niej korzystać Obawiam się, że nie. My, zamiast pomagać sobie nawzajem (zgodnie z doktryną Kościoła katolickiego), nie potrafimy nawet być dla siebie miłymi, nie mówiąc już o dawnej sąsiedzkiej życzliwości i prozaicznym mówieniu dzień dobry. Zamknięci w czterech ścianach (dosłownie i w przenośni), nie potrafimy dostrzec człowieka w potrzebie, a przyjaźń i znajomość utrzymujemy przeważnie z tymi tylko, z których mamy korzyści! Czy naprawdę nie lepiej byłoby dla przeciętnego Kowalskiego tkwić nadal w starym ustroju Na pewno myślimy o tym niejednokrotnie. Za późno jednak na odwrót. Wszelkie zakłady przemysłowe albo rozprzedane za bezcen, albo upadłe, bezrobocie rośnie w zatrważającym tempie, a ziemia w wielu regionach Polski leży odłogiem. (...)
Dlatego, czy zamiast świętować przełom wieków, nie należałoby się raczej modlić o cud, by żyło się lepiej