Astrum-Meditum?

Ta jedna gwiazda,
w której ramionach usnęłam.
zawieszona w przestrzeni
ostatnie pulsujące drobinki
kazała mi we wszechświecie
pozbierać...
Wzięłam więc igłę i
Wytkałam jej ramiona z
błyszczącej tkaniny,
Wnętrze z mlecznego puchu
I nie wiedząc co dalej
Schowałam ją głęboko, aby
Nikt nie dojrzał jak błyszczy,
Wtopiła się w moje serce
Obracając raz po raz kiedy
Trzeba, I tam było jej miejsce
Nie na rozłożystych
sklepieniach nieba...

Poranna cisza
Wokoło moich myśli.
W poszukiwaniu
Kropli natchnienia
Zagłębiam tajniki słońca
Muskającego moje czoło.
Nastaje południe
Niespokojny oddech
Poszukuje schronienia
W ramionach
Najpotężniejszej z gwiazd
Utwierdzającej resztki
Nihilizmu...
Marność nad marnościami i
Wszystko marność?
Napoiłam swoje
Rozmyślania ciężką mgłą,
By za chwilę przejrzeć
By na nowo promienie
Słońca subtelnie musnęły
Twarz, profil rozświetliły
I przeniosły
Ku rozłożystej tafli
Odbicia własnego,
Abym mogła
To zwierciadło założyć na plecy i
Pobiegać w kółko
Jak wariatka
W tej mojej
Wyśnionej fatamorganie...

Po czym stanę wśród słoneczników
Rozłożystych.
Uśmiechnę się do nich promiennie
Jak mała nimfetka.
Będę skakała, po kwiatostanach
Uradowana,
A drobniutkie skrzydełka
Poniosą mnie do pęków róż.
Tak upojona pogrążę się
w marzeniach,
A płaty będą mym łożem.
I w tym całym przepychu, przypomnę sobie
O słoneczniku i
Zatęsknię...

A gdy spojrzę w Twym kierunku
Nie będzie już więcej strachu, nie,
Nie będzie bólu, Nie będzie czasu
Tylko lekki powiew
Mojego uczucia, bom wrażliwą
I kochać pragnę wciąż
Ty na to:
" Ja Ci wszystko pokażę, pokażę kochana"
-drwiąc.
pokaż mi tysiąc gwiazd
w klepsydrze mieniących się
tęcza barw,
Może się wtedy zawstydzę
i zarumienię jak w snach.
Lecz nie pokazuj mi wojen,
wybuchów i skarg
Chcę żyć choć jeden dzień
pełna animuszu,
Nieświadoma i wolna
Jak ptak.

Ewelina Perdian