Dwór w Lipinkach Łużyckich niedaleko Żar, od roku na nowych właścicieli. To miejsce zmienia się po każdej ich wizycie, a pracy jest ogrom

Dwór w Lipinkach Łużyckich od niemal roku jest w rękach nowych właścicieli. Para, która nigdy nie mieszkała w okolicy, postanowiła kupić zabytek i zamieszkać w nim. Zanim to się stanie, czeka ich ogrom pracy, ale nie poddają się. Spędzają tutaj każdą wolną chwilę, ciężko pracując. Na profilu facebookowym Dwó Lipinki Łużyckie można obserwować postęp prac. W listopadzie minie rok od podpisania aktu notarialnego, w grudniu od wbicia pierwszej łopaty. Efekty, choć może nie spektakularne, ale widoczne i cieszą oko.

[zdjecie]76077035[/zdjecie]

Dziś świętujemy mały sukces. Kolejne pomieszczenie jest już w pełni oczyszczone. Pólnocno-wschodnia ćwiartka dworu dość długo skrywała przed nami piękną piaskowo grafitową kompletną posadzkę. Ostatnie kilka miesięcy spędziliśmy w tej części budynku. Magiczne mury z majestatycznymi łukami pamiętają bardzo stare czasy. Ściany murowane z kamienia polnego i cegły mogą pamiętać czasy pierwotnego założenia- wieży obronno- mieszkalnej do której rycerz wracał po wygranej bitwie. Wnęki okienne w tej części budynku są mniejsze, a ściany grubsze.
Ubytki w tynkach, pokazują nam, że dwór był przebudowywany kilkukrotnie. W tym momencie jesteśmy w stanie rozróżnić cztery gatunki cegieł, pochodzące z różnych okresów. Od średniowiecznych, dużych, ciężkich z marmurkowarym wnętrzem, po czerwoną pruską, aż do żółtej klinkierowej która spoczywa na najwyższych fragmentach murów.

- piszą właściciele na swoim profilu, który możecie obserwować tutaj:

Dwór w Lipinkach wybudowany został ok. poł. XVIII w. i nie wiadomo za czasów którego właściciela. Jednak jego geneza wiąże się z rodziną von Schönaich, z ich inicjatywy ok. XV w. wybudowano tu obronną, trójkondygnacyjną wieżę mieszkalną. Okalała ją fosa zasilana wodami rzeki Lubszy. Wieża włączona została w obręb dworu, a na elewacji budynku umieszczono daty „1200-1901”. Najstarsze drzewa – dęby szypułkowe (Quercus robur) o pomnikowych rozmiarach – mogą pochodzić z tego czasu. Znany nam dziś park założony został prawdopodobnie w 4 ćw. XIX w. w typie parku krajobrazowego o kompozycji swobodnej. Przy dworze w pn.-zach. części parku znajdował się staw, a rzeka Lubsza, podobnie jak dziś, dzieliła park na dwie części.

źródło: Lubuski Konserwator Zabytków