Nie mamy się czego wstydzić

I doskonale wpisuje się to w ducha Karty Regionalizmu Polskiego uchwalonej we Wrocławiu w 1994 roku. Bo kiedy zacznę fantazjować to określę siebie w końcu, jako mieszkańca Ziemi Szybnej. I będzie to też moja autonomiczna decyzja i mój autonomiczny wybór. Ocena takiej decyzji nie będzie również podlegała ocenzurowaniu przez fachowców od świadomości. Oczywiście, zapewne określony zostanę, jako mieszkaniec prowincji leżącej na prowincji Zielonej Góry. Czasem zastanawiam się, kto czyją prowincją jest. Dla Paryża Warszawa jest prowincją. Dla Warszawy prowincją jest Zielona Góra. Dla Zielonej Góry prowincją jest Nowa Sól. Ale prowincjonalność to nie miejsce. Prowincjonalność to sposób myślenia. I dla mnie centrum może, a nawet jest Szyba ze swoim dworem, a reszta to bliższa lub dalsza prowincja. Albo wreszcie centrum jestem ja sam i przemieszczam je wraz z podróżami po świecie.

Dorobek kulturowy regionu jest niekwestionowany, ale trzeba go śmiało artykułować i nie podkulać ogona pod siebie na widok mieszkańca Warszawy lub Krakowa. Nie mamy się, czego wstydzić. Na tym terenie w ciągu zaledwie trzech pokoleń dopracowano się tożsamości, dopracowano się też tak deprecjonowanej obecnie nazwy ,,Ziemia Lubuska". Lokalny język jest czysto literacki, czysto polski i czego mamy się czerwienić? Bo nie mówimy egzotycznym dialektem z nad Bałtyku czy Podhala? A jak komu to nie odpowiada to akurat granice są już zniesione i zawsze można się osiedlić w Bawarii. Tylko, kto na człowieka tam czeka?

Dorobek twórczy i artystyczny, dorobek pedagogiczny i językowy jest wręcz imponujący i szanujmy go należycie. Jeśli sami nie uszanujemy naszego dorobku to zapewne sąsiedzi go nie uszanują i nie będą się starać go zrozumieć. (...)

WOJCIECH JACHIMOWICZ