Od szarży w Vojens

35-letni dziś Rickardsson jest dla mnie najwybitniejszą postacią w historii żużla. Zmieniały się zasady rozgrywania indywidualnych mistrzostw świata, a Szwed i tak był najlepszy. Zdobył złoty medal, gdy najlepszego zawodnika wyłaniano w jednodniowych zawodach. Stał na najwyższym stopniu podium po turniejach Grand Prix, które kończyły się finałami A, B, C i D. Triumfował, kiedy wprowadzono "eliminatory". Nie miał sobie równych i w bieżącym sezonie, przed którym po raz kolejny zmieniono formułę. Po tegorocznej Grand Prix we Wrocławiu Australijczycy Jason Crump i Leigh Adams rozwodzili się nad tym, dlaczego obecne zasady są lepsze od poprzednich. A dla Rickardssona nie miało to żadnego znaczenia. - Jeśli jesteś naprawdę dobry, odpowiada ci każdy sposób wyłaniania mistrza świata - powiedział po imprezie, w której wystartował w siedmiu biegach i wszystkie wygrał.

Szwed zaczął kolekcjonować najważniejsze tytuły w 1994 r. w duńskim Vojens. Niejeden kibic pamięta zapewne ostatni wyścig tych zawodów. W barażowym biegu o pierwsze miejsce prowadził faworyt miejscowej publiczności Hans Nielsen, ale Rickardsson wciąż nękał go atakami. I dopiął swego. Wyprzedził rywala na ostatnim łuku!
Od następnego sezonu obowiązywały zasady Grand Prix. Na powtórzenie sukcesu z Vojens Tony musiał czekać trzy lata. Ale w końcu udowodnił, że jest wybitnym zawodnikiem i w ciągu pięciu sezonów wywalczył aż cztery tytuły indywidualnego mistrza świata. W 2002 r. kibice zaczęli więc spekulować, kiedy sięgnie po szóste złoto i wyrówna osiągnięcie Maugera (najlepszy w latach 1968-70, 72, 77, 79).
Wtedy jednak przyszedł kryzys (o ile tak można nazwać zajęcie trzeciej i drugiej lokaty). Z tytułów cieszyli się Duńczyk Nicki Pedersen i Crump. Wydawało się, że dominacja Rickardssona dobiegła końca. Tylko się wydawało, bo Szwed wrócił na tron w imponującym stylu. Jak burza szedł przez kolejne turnieje. Był pierwszy we Wrocławiu, drugi w Eskilstunie, znowu pierwszy w Krsko, Cardiff, Kopnehadze i Pradze, trzeci w Malilli. Przed Grand Prix Polski w Bydgoszczy do zapewnienia sobie szóstej korony brakowało mu tylko czterech punktów. Miał je już po dwóch startach.
- To nieprawda, że przywykłem do zdobywania tytułów mistrza świata. Na szósty triumf czekałem bardzo długo, bo aż dwa lata. Znów jestem bardzo wzruszony, chyba tak jak za pierwszym razem, 11 lat temu - powiedział po zawodach.

Rickardsson na pewno ma smykałkę do sportu. I to nie tylko do żużla, bo zanim zaczął ścigać się na motocyklach, był w reprezentacji juniorów Szwecji w hokeju. Sam talent nie wystarczy jednak, żeby odnosić takie sukcesy. Tony jest wielki, bo potrafi perfekcyjnie zorganizować swój team. Najlepsi mechanicy i tunerzy, niezawodne silniki (każdemu nadał imię!) oraz... dom na kółkach, którym przez kilka sezonów jeździł na zawody w Europie.
To słynne "mieszkanie" urządził w 12-metrowym autobusie volvo. W trzypoziomowej kwaterze była sypialnia, kuchnia, łazienka, salon, warsztat motocyklowy. I sala telewizyjna. Koniecznie, bo Szwed (ponoć jako pierwszy) kazał nagrywać swe starty na wideo i po zawodach analizował, jakie błędy popełnił. To m.in. dlatego startował w 50 finałach turniejów Grand Prix, 44 razy stawał na podium, z czego 19 na najwyższym stopniu.

Żużel jest jedną słabością Rickardssona, drugą są samochody (przed dwoma laty za przekroczenie dozwolonej prędkości stracił na kilka tygodni prawo jazdy). Tony startował już w kilku wyścigach, m.in. w Rajdzie Szwecji. Ostatnio uplasował się na szóstym miejscu w Pucharze Porsche Carrera w Szwecji (średnia prędkość - 130,6 km/godz.). Był to... element przygotowań do turnieju Grand Prix w Bydgoszczy.
- Lubię szybkość na motocyklu, a za kierownicą samochodu czuję się, jakbym odpoczywał i siedział z nogami na stole. Jazda w wyścigach ćwiczy koncentrację potrzebną później w żużlu - wytłumaczył i zapowiedział, że będzie regularnie występował także w rajdach.
Ale kibice speedway’a nie muszą się martwić, tak jak w 1999 r., kiedy Szwed powiedział, że czuje się wypalony i jazda na motocyklu nie sprawia mu już przyjemności. - W dniu, w którym znudzi mi się żużel i postanowię zakończyć karierę, od razu wam o tym powiem - obiecał Rickardsson. - Ale ten dzień nie wypada dziś ani jutro.
I z pewnością nie w przyszłym sezonie.