Niewysokie, położone na południowy wschód od Kamiennej Góry. Nie przekraczają tysiąca m n.p.m., ale wcale nie oznacza to, że jest to masyw łatwy do wędrówki. Wręcz przeciwnie - są tam bardzo strome podejścia, liczne przewyższenia.
Wycieczkę zacznamy na Przełęczy Trzech Dolin w schronisku Andrzejówka. Przepiękny, stylowy budynek ok. kilometra za potężnym kamieniołomem melafiru w Rybnicy Leśnej powstał w 1933 roku. Gościł nawet holenderską królową Wilhelminę.
Podczas wojny stał się siedzibą Wehrmachtu. Dzisiaj można tu przenocować i smacznie zjeść. Sympatyczna obsługa, dobre piwo (też czeskie). Zimą wyciągi. Krzyżują się tu szlaki - zielony, czerwony i żółty.
Wśród rozśpiewanych łąk
Góry Suche jesienią.
(fot. fot. Maciej Wilczek)
Jesteśmy też całkiem wysoko, bo przełęcz położona jest na wysokości ponad 800 m n.p.m. Wypijamy po kufelku zimnego piwa i wchodzimy na szlak przez Suchawę, Kostrzynę do Sokołowska. Rozśpiewane i rozkrzyczane łąki, lekkie podejście.
Tym razem Waligórę, najwyższy szczyt Suchych mijamy z lewej strony. Szlak lekko prowadzi w górę, aby z minuty na minutę stawać się coraz bardziej stromym. Nie spotykamy nikogo. Coraz więcej różowych naparstnic, w oddali przebiegają sarny. Marzenia, chmury, słońce.
Kolejna wzgórza, tym razem podejścia ostre i długie, aby je pokonać trzeba mieć co najmniej przeciętną kondycję. Warto się wspinać, bo na szczycie na pewno będzie czekała na nas nagroda. Wspaniałe widoki, w oddali migoczą Karkonosze.
Na wzniesieniach niewiele drzew - to skutek chorób, które zniszczyły świerki. Teraz spora część lasu jest wycinana. Przykry widok, ale jednocześnie dzięki temu można podziwiać otaczające nas doliny i góry.
Zabytkowe Sokołowsko
Zamek Radosno w Górach Suchych.
(fot. fot. Maciej Wilczek)
Suchawa za nami, Kostrzyna też. Powoli zaczynamy schodzić do Sokołowska. Mijamy rude skałki. Bardzo stromo. Trzeba ostrożnie poruszać się po kamieniach, które zalegają na ścieżce. Już prawie dwie godziny jesteśmy w drodze.
W dole widać wieś, znaną kiedyś jako uzdrowisko. Powojenna nazwa została nadana na cześć polskiego lekarza Alfreda Sokołowskiego, współpracownika Hermanna Brehemra, który leczył tu gruźlicę. Dochodzimy do cerkwi pochodzącej z początku XX w., a która została wybudowana specjalnie z myślą o rosyjskich gościach. Po sanatoriach pozostało już niewiele. Zarośnięty park, budynki sanatoryjne, część odremontowana. Wiele zabytkowych domów w
Sokołowsku jest odnowiona. Baza noclegowa przyzwoita, ale miejscowość nadal nie może się podźwignąć z czasów upadku, mimo że zimą znajduje się tu ośrodek sportów zimowych (m.in. baza snowboardowa).
Do schroniska Andrzejówka wracamy najpierw czerwonym, a później zielonym szlakiem. Droga łagodna. Teraz z dołu obserwujemy szczyty, którymi wędrowaliśmy wcześniej. Znakomitym miejscem wypoczynkowym jest wiata noclegowa przygotowana na wzór skandynawski.
Nie jesteśmy zmęczeni, odbijamy więc z zielonego szlaku na żółty i po krótkiej wspinaczce oglądamy ruiny zamku Radosno, który wzniósł Bolko I. Obiekt przechodził z rąk do rąk, a to polskich, a to czeskich. Pod koniec XV w. zniszczony. Do dzisiaj snują się w nim duchy husytów i osiemnastowiecznych raubritterów. Nie polecam więc spędzania tu nocy pod gołym niebem, chociaż... Czyż życie bez przygód, duchów, miłości, przyrody byłoby coś warte?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
