Zrobił tylko osiem błędów ortograficznych i wygrał. Rekordzista miał ich aż 66

Jakub Miska, Karol Nowak i Joanna Burkiewicz - najlepsi z gimnazjalistów.
(fot. fot. Dorota Nyk)

V Wielkie Głogowskie Dyktando odbyło się dzisiaj w Miejskim Ośrodku Kultury. Wzięło w nim udział 87 osób. Tekst dyktanda był autorstwa Mariana Bugajskiego z Uniwersytetu Zielonogórskiego, który go też osobiście dyktował.

Tytuł Głogowskiego Mistrza Ortografii zdobył głogowianin Leszek Rydz, który zrobił najmniej - osiem błędów ortograficznych. W nagrodę dostał medal, markowe pióro, kolację w restauracji i książki. Zwycięzca w tym dyktandzie startował już po raz kolejny. W zeszłym roku zajął drugie miejsce.

Pracuje w urzędzie gminy wiejskiej Głogów. Jego hobby to czytanie książek i szaradziarstwo.

- Największe kłopoty miałem z przymiotnikami złożonymi pisanymi z łącznikiem - powiedział nam po dyktandzie. - Dużo czytam, trochę piszę, no ale dyktanda są specyficzne. W tym akurat były same smaczki, wyjątki, wyliczanki. W kilka pułapek wpadłem. Nie znałem kompletnie słowa jużyna. Strzelałem i jakoś trafiłem. Trudne to było tym bardziej, że wcześniej było słowo jurzyć - od jurny. Mogło się pomylić. Cieszy mnie zwycięstwo, ale jestem zły, że jednak zrobiłem tyle błędów.

Drugie miejsce w kat. dorosłych zajął Przemysław Sapała z Głogowa, który głogowskie dyktando pisał już po raz czwarty. Trzecie - Stanisław Gajos, który przyjechał aż ze Strzelna w Kujawsko-Pomorskim, a na głogowskim dyktandzie był po raz trzeci.

W kategorii szkół ponadgimnazjalnych najlepiej napisał Tomek Hejmej, drugie miejsce zajął Jakub Maniara, a trzecie Monika Zimna.

W kategorii gimnazjów pierwsze - Jakub Miska z Gimnazjum nr 3, drugie - Karol Nowak, a trzecie - Joanna Burkiewicz.

Nie było żadnej pracy bez błędów. Rekordzista zrobił 66 błędów ortograficznych.
- Przepraszam za te trudności - powiedział na koniec autor tekstu dyktanda prof. Marian Bugajski. - No ale gdyby dyktando było całkiem łatwe, to by nie sprawiało takiej satysfakcji.

A oto tekst dyktanda:

Dyktando będzie niezbyt długie, ale też niezbyt krótkie, nie najłatwiejsze, jednakże nie tak łatwe, jak byśmy chcieli, prostsze jednak, niżbyśmy się spodziewali - po prostu takie, iżby każdy mógł mu sprostać.
Nie będzie w nim chytrze dobranych przez profesora przecherę supertrudnych wyrazów: bąblowiec (pasożyt), Hałaburda (chuligan, ladaco), hacel (hak do podkuwania koni), hamer (piec hutniczy), hafn (pierwiastek chemiczny), hajstra (bocian czarno upierzony), rzeżucha (szybko rosnąca roślina jadalna), jurzyć (pałać pożądliwością), jużyna (popołudniowy posiłek), riuszka (mocno zmarszczona naszywka tiulowa), rzęch (ledwie zipiący, rzężący pojazd).
Jeśliby jednak Państwo pozwolili, tobyśmy napisali paręnaście trudniejszych form dopełniaczowych, na przykład takich: szałwii, skrobi, ksenofobii; chemii, ziemi, Kalifornii, dyni, mafii, hagiografii; linii, Danii, Polihymnii; hrabi, głębi, akademii; kalii, fobii, ewangelii.
Mam nadzieję, żeśmy się jeszcze nie całkiem zniechęcili, bo czymże by się tu zniechęcać. Nie mitrężmyż zatem czasu, nie wahajmy się, nie czmychajmy przed lata jakimi formalnogramatycznymi konstrukcjami, mającymi nieraz starosłowiański rodowód i staro-cerkiewno-słowiańską tradycję, pojawiającymi się w cerkiewnosłowiańskich tekstach, jak np.: Cerkiew prawosławna (instytucja), cerkiew Przemienienia Pańskiego, sobór Świętego Izaaka, patriarcha autokefaliczny.
Nie ponad nasze siły będą też bliższe nam nazwy: wieża mariacka, ołtarz mariacki, Kościół Mariacki, kościół Na Skałce, Bazylika Świętego Piotra w Rzymie, dzwon Gratia Dei, dzwon Zygmunt czy całkiem błahe: pałac Pod Globusem, pałac Krasińskich, pałac Łazienkowski, park Ujazdowski, Trasa Łazienkowska.
Koniec dyktanda. Uch, co za ulga!