Ciekawi Państwo jak wyglądała Zielona Góra, ponad 60 lat temu? Nic prostszego, wystarczy odwiedzić nową wystawę w Muzeum Ziemi Lubuskiej

Takich tłumów holu Muzeum Ziemi Lubuskiej nie widziałem od dawna. Podczas otwarcia było prawie dwustu odwiedzających, co dowodzi, że tego typu ekspozycje stale cieszą się wielkim zainteresowaniem. Czesław Łuniewicz był zdolnym farmaceutą, którego odkrył dla świata artystycznego dr Jan Muszyński.

Znał wiele osób, miał trudny charakter, ale był fachowcem w każdym calu, jeśli chodzi o fotografikę. Sporą część jego fotografii stanowią te, ukazujące przemiany w powojennej Zielonej Górze, zwłaszcza, kiedy stała się ona stolicą województwa. Powstawały wtedy nowe osiedla, nowe drogi, parkingi, uczelnie, biblioteka Norwida, Empik, budynek poczty, dom handlowy "Centrum", ale także wiele ze starej zabudowy zniknęło na zawsze.

- mówił Leszek Kania - dyrektor MZL.

Czesław Łuniewicz (1927-2014) w sierpniu 1945 r. wraz z matką, siostrą i dwoma brać-mi przyjechał do ówczesnego Międzyrzecza Wielkopolskiego. Jako głowa rodziny musiał zabezpieczyć jej byt, zajmując się pracą na roli. Zbudował też piec chlebowy, z którego korzystała rodzina oraz sąsiedzi. Podjął pracę w Państwowym Przedsiębiorstwie Traktorów i Maszyn Rolniczych w Międzyrzeczu. W jej trakcie ukończył kurs traktorzysty w Fabryce Maszyn Żniwnych w Starołęce. W 1947 r. podjął naukę w koedukacyjnym Liceum Pedagogicznym im. Jana Komańskiego w Lesznie, gdzie zdał maturę. W 1951 roku zawarł związek małżeński. W kolejnych latach rodzina powiększyła się o syna Krzysztofa i córkę Annę. Dwa lata później zdał egzamin przed Komisją Egzaminacyjną Ministerstwa Zdrowia uzyskując kwalifikacje technika aptecznego. Pełnił wówczas obowiązki kierownika Punktu Aptecznego przy Państwowych Zakładach Przemysłu Wełnianego „Polska Wełna". Ukończył Liceum Farmaceutyczne Szczecinie i podjął pracę w Punkcie Skupu i Sprzedaży Leków Zagranicznych w Zielonej Górze. W latach 1959 - 1960 pracował jako technik apteczny w aptece Pod Filarami. Tam rozpoczął swoją przygodę z fotografią. Aparat przywieziony przez żonę z podróży do ZSRR — małoobrazkową „Smienę" — postawił na aptecznej ladzie i wykonywał pierwsze zdjęcia. W 1961 r. poznał Jana Muszyńskiego — ówczesnego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Muszyfiski zainteresowany fotografiami Łuniewicza zachęcał go do dalszych prac w tym kierunku. Tak rozpoczęła się współpraca z Urzędem Konserwatorskim, na zlecenie którego wykonywał dokumentację fotograficzną m.in. zamku w Międzyrzeczu, czy kamieniczek W Żarach i Żaganiu. W czerwcu 1962 r. wziął udział w odbywającej się w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie Ogólnopolskiej 'Wy-stawie Fotografii pt. „Dziecko i my". W kolejnym roku nawiązał ponad 10-letnią współpracę z Lubuskim Teatrem im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze. Tam dokumentował spektakle teatralne. W 1964 r. pod patronatem Lubuskiego Towarzystwa Kultury oraz ,Nadodrza" odbyła się jego pierwsza indywidualna wystawa.

- jak podaje Muzeum Ziemi Lubuskiej oraz Archiwum Państwowe w Zielonej Górze - współorganizatorzy wystawy.

Warto wspomnieć także, że:

Zaprezentowano na tej wystawie ok. 50 fotografii o różnorodnej tematyce. W latach 1965-1982, Łuniewicz był fotoreporterem w dwutygodniku „Nadodrze". Równocześnie rozpoczął swoją przygodę z kobiecymi aktami publikowanymi w czasopiśmie „Nadodrze" pod pseudonimem Jan Trzcina. W latach 70. XX w. otrzymał Złotą Odznakę Zasłużonego Działacza Kultury. W 1975 r. w zorganizował pokaz fotografii pt. „Zielonogórskie impresje". Na wystawie pod tytułem „Przemijanie" pokazał fotografie poświęcone ludziom zmieniającym się z biegiem czasu. Główną bohaterką wystawy była cygańska poetka Papusza. Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi oraz medal „Za zasługi dla miasta Zielonej Góry". Współpracował z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Zielonej Górze, prowadząc fakultet fotograficzny dla studentów pedagogiki. W Muzeum Ziemi Lubuskiej zorganizował wystawy: „Lubuski Zespół Pieśni i Tańca" oraz „Michał Kaziów". Przygotowywał wystawy obrazujące m.in. życie i twórczość Klema Felchnerowskiego oraz Hilarego Gwizdały. Był autorem wystaw: „Moi współcześni", „Moje miasto, moja ojczyzna , „Moje miasto- kontrasty" „Halina Lubisz i Michał Kaziów", „Filharmonia" czy „Organizacja przestrzeni". W Żarach założył grupę fotograficzną „Łużyce" skupiającą młodych amatorów fotografii. W 1987 r. otrzymał Lubuską Nagrodę Kulturalną oraz Nagrodę Kulturalną Redakcji „Nadodrza". W latach 90. XX wieku, po przejściu na emeryturę C7ecław Łuniewicz oddawał się nowej pasji, jaką było malarstwo. Zaczął tworzyć pierwsze obrazy olejne inspirowane własnymi fołografiami. Odbywał liczne podróże zagraniczne, podczas których powiększał archiwum fotograficzne. W 2003 r. pozostawił odcisk dłoni w Zielonogórskim Zaułku Gwiazd. Swoje pasje kontynuował aż do dnia śmierci, 7 lipca 2014 r. Został pochowany w Alei Zasłużonych na zielonogórskim cmentarzu.

- wspomina Angelika Wójtowicz.