Jest środa

Czekali na wiadomość o terminie pogrzebu, jak zawsze, kiedy przychodzi pożegnać człowieka, z którym się żyło.
Pani Aniela przez ostatnie lata mieszkała w tzw. wiejskim domu rencisty. Starsi pamiętają, że przyjechała do Konotopu prosto z robót w Niemczech. Zawsze była osobą zamkniętą. - Przeżyła straszne rzeczy podczas okupacji - tłumaczą niektórzy.
Nie umiała czytać ani pisać.
Póki sił starczyło, pracowała sezonowo przy robotach leśnych. Potem - wspominają ludzie - zbierała grzyby, jagody i zioła, z nich czerpiąc skromne utrzymanie.
Przez lata mieszkała przy szkole. - Dzieci się do niej garnęły. Śpiewała im piosenki, opowiadała o ziołach. Od czasu, gdy się przeniosła do "domu rencisty", zaczęła się od ludzi odsuwać.
- Sama nie zjadła, a koty musiały mieć porcję whiskasu. Bardzo dbała o zwierzęta - opowiadają sąsiedzi. - Któregoś dnia, już po wyborach, Kazimiera Jaskuła, poprzednia pani sołtys, zaniepokoiła się, że pani Anieli nie widać.
To był wylew.

Jest środa

O 8.30 Krystyna Neuman dzwoni do gminy, żeby się dowiedzieć, kiedy pogrzeb.
- O 11.00. Świecki, bez księdza - pracownica Ośrodka Pomocy Społecznej mówi, płacząc w słuchawkę.
Krystyna Neuman powtarza, co ksiądz proboszcz z Kolska powiedział przedstawicielowi firmy pogrzebowej: - Że pani Anieli nie zna; nie wie, czy jest z tej parafii, bo jej nazwisko w księgach nie figuruje.
Do pogrzebu już tylko trzy godziny.
Najpierw telefon do ks. proboszcza Stanisława Horodeckiego. - Księdza nie ma - słyszy od gosposi Urszula Mączka. Zdąży powiedzieć "a" z pytania "kiedy będzie?", gdy gosposia słuchawkę odkłada.
Ktoś znajduje numer komórki księdza. Jest wyłączona.

Jedziemy do Lubięcina

Ksiądz z sąsiedniej parafii przyjmie gości w progu. - Z początku jakby się wahał - relacjonują Krystyna i Urszula, które wsiadły do auta z Romualdą Krakowiak. - W końcu odmówił, tłumacząc, że to nie jego parafia.
Pod komórką czeka tymczasem pan Kaczmarek z firmy pogrzebowej, skłonny przesunąć godzinę pogrzebu i przywozu zwłok z Nowej Soli.
Więc dzwonią dalej. Do kurii biskupiej w Gorzowie Wlkp. (gdzie automatyczna sekretarka powtarza, żeby zostawić wiadomość). I do księdza kanclerza w kurii zielonogórskiej, który nie chce podać swego nazwiska. Tłumaczy za to, że nie może nakazać innemu księdzu katolickiego pochówku. I odsyła do dekanatu w Sławie.
- Jak Urszula z Gosią dzwoniły do księdza kanclerza, znał już sprawę. Widać ktoś nas uprzedził - opowiadają kobiety.
Telefon w Sławie odbiera sympatyczna siostra. Już wie, w czym rzecz. Niestety, tamtejszy ksiądz ma akurat pogrzeb. Drugiego księdza też akurat nie ma.
Dochodzi 11.00, zwłoki są w okolicy Lubięcina, blisko Konotopu... Na telefony nie ma już czasu.

Polne kwiaty

O 10.50 kobiety biegną na cmentarz. W drodze ściągają ze sklepu Janinę Trawińską, która w kościele się udziela i pięknie śpiewa. Pani Janka bez słowa zdejmuje fartuch.
O 11.10, kiedy dojeżdżają przedstawiciele gminy z wieńcem, na cmentarzu rozpoczyna się pogrzeb.
Ludzie odmawiają pięć tajemnic Różańca, śpiewają pieśni pogrzebowe.
Przy "Serdecznej matce, opiekunce ludzi" trumnę opuszczono do grobu.
Cisza i skupienie. - Panowie z firmy pogrzebowej podeszli do sprawy bardzo po ludzku.
Było godnie. Jak należy. Choć na grobie kwiaty w pośpiechu z przydomowych ogródków i pól ścięte. - Takie lubiła najbardziej - mówią ludzie.
Do kurii biskupiej napisali: "Był czas, że nieżyjąca już dziś śp. Aniela biegała do kościoła, aby ozdobić polnymi kwiatami ołtarz w miejscowym kościele, bardzo dbała o krzyż na rozstajach dróg w Konotopie. (...) Od jakiegoś czasu nie uczestniczyła czynnie w mszach świętych - może wstydziła się swego spranego ubrania, może kompleksy zatrzymywały ją w domu? (..) Pozostawiła po sobie nieporadną ręką zrobiony ołtarzyk, przy którym modliła się za zmarłych przed wojną rodziców i jedyną siostrę, która też od już dawna nie żyje."
Jak się dowiedzieliśmy, pani Aniela otrzymała ostatnie namaszczenie na oddziale opieki paliatywnej nowosolskiego szpitala.