Nie przyszedłem pana nawracać. Nie do oddania - felieton ks. Piotra Bartoszka

Nikt się temu nie dziwi, że dziecko, gdy jest głodne, woła o jedzenie do swoich rodziców. Byłoby dziwne, gdyby było na odwrót: gdyby to rodzice mieli pretensje do dziecka, że są głodni. Tak samo, gdy spotykamy na ulicy żebraka, raczej się nie spodziewamy, że otrzymamy od niego pieniądze. Nie powie nam przecież: „Słuchaj, mogę ci dać trochę pieniędzy? Bo mam za dużo i już nie wiem, co z nimi robić…”. Nie, to żebrak prosi. To on potrzebuje. Chyba że jesteśmy biedniejsi niż on. Natomiast dziwi nas bardzo, gdy Bóg czegoś od nas chce. Gdy podsyła nam ludzi, którzy czegoś od nas oczekują, wymagają kto wie jak wielkiej cierpliwości i miłości. A my udajemy, że nas nie stać albo że nie teraz.

A Bóg szuka u tego, kto ma. U tego, komu zostało dane. Stworzył nam doskonałe warunki, by nie zrobić z naszego życia prywatnego magazynu. By nie stać się muzealną wystawą czy pięknym wykopaliskiem, jak ludzie w Pompejach. Ci, zatrzymani przez erupcję Wezuwiusza w 79 roku po Chrystusie, pogrzebani pod lawą, pewnie nie zamierzali zostać kiedyś częścią wykopalisk. Nie po to budowali piękne wille, termy, agory. Po prostu nie zdążyli z nich wyjść.

„Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce” (Mt 21,43). W tym złowieszczym zakończeniu przypowieści o przewrotnych rolnikach, którzy za żadne skarby nie chcą oddać tego, co tak naprawdę nie należy do nich (Mt 21,33-43), mimo wszystko próbuję się doszukać jakiejś dobrej wiadomości. Szukam nowiny o ludziach, którzy dostrzegą, że wiele otrzymali. I nie zatrzymają tych darów tylko dla siebie, zanim przykryje je lawa, zanim będą już nie do oddania.

Ksiądz dr Piotr Bartoszek jest dyrektorem ITF im. Edyty Stein w Zielonej Górze