Nie przyszedłem pana nawracać. Rośnie faryzeusz - felieton ks. Piotra Bartoszka

Mówią, ale sami nie czynią” (Mt 23,3). Niestety, coraz więcej twarzy widzę pod tym szyldem. Grono się poszerza. Ci wszyscy specjaliści od teorii. Deklamatorzy wielkich słów. Fantaści od miejsc, w których nigdy nie byli, nigdy nie będą i nikogo tam nie zaprowadzą. Genialni posiadacze wszechwiedzy w każdej dziedzinie. Retorzy z przeznaczenia. Dalej mówią, choć ich słowa już dawno się rozwiodły z tym, czym oni żyją. I trudno wskazać granice tej schizofrenii. Mamy takich i w polityce, i przed kamerami, w biurach, w domach i na ambonach (wcale nie myśliwskich). I w lustrze też. Zaskakujące to i smutne jednocześnie. Rośnie w nas faryzeusz. I to nie od dziś - ten problem istnieje od dawna.

Pytam tylko, skąd się bierze. Skąd ten profesorski ton, ten pobłażliwy uśmiech, ta autokratyczna pewność swoich tez. Skąd w nas tyle nauczyciela, eksperta, specjalisty, znawcy, fachowca, sędziego, wyroczni? Może stąd, że nigdy nie pozwoliliśmy sobie na znalezienie się w sytuacji przeciwnej: na bycie uczniami, braćmi, partnerami, a - przede wszystkim - czyimiś dziećmi. Nigdy nie pozwoliliśmy, by ktoś nas poprowadził, nauczył, otoczył troską. Nie pozwoliliśmy sobie wzrastać. I przestaliśmy to robić. Zadowoleni z tego, jak jesteśmy widziani. Pewni tego, że już wiemy. Przeświadczeni, że wystarczy znać teorię.

„Nie chciejcie, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus” (Mt 23,10). Dopóki ktoś nie znajdzie prawdziwego Mistrza, Nauczyciela lub Ojca, będzie szukał go w sobie. A to słaby kierunek.

Ksiądz dr Piotr Bartoszek jest dyrektorem ITF im. Edyty Stein w Zielonej Górze