Peszek jak wino

W tym roku z przyczyn finansowych nie miało być Spotkań. Zrobiono je dzięki uporowi nowego dyrektora teatru Jana Tomaszewicza. Stąd też ich niezwykły termin - początek grudnia, a nie, jak do tej pory, połowa listopada. Ale sprytnie wykorzystano ten przedświąteczny czas i Spotkaniom nadano mikołajkowy charakter. Rano pokazywano bajki dla dzieci, wieczorem spektakle dla dorosłych - głównie komedie i monodramy.

Brawami na stojąco zakończył się legendarny monodram Bogusława Schaeffera ,,Scenariusz dla nieistniejącego lecz możliwego aktora instrumentalnego'' w wykonaniu Jana Peszka. Ten spektakl to już ,,wykopalisko''- jak żartował aktor na spotkaniu z widzami - grany jest od 1976 r., a mimo to wciąż podrywa widzów z foteli. J. Peszek zadziwia nie tylko aktorskim mistrzostwem, ale akrobatyczną sprawnością. To, co wyprawia na drabinie, niewielu młodych ludzi mogłoby powtórzyć, a przy tym prowadzi jeszcze wykład o problemach współczesnej sztuki...
Pasji gry nie można odmówić Edycie Jungowskiej, wykonawczyni monodramu ,,Gotujący się pies''. Jej godzinny program złożony z kilkunastu piosenek miał zawrotne tempo. Niektórzy widzowie zarzucali wręcz, że brakowało w nim oddechu. Ale dzięki temu aktorce udało się pokazać ,,gotujące się'' uczucia porzuconej kobiety.

Do Gorzowa Wlkp. zjechały też dwie komedie w gwiazdorskich obsadach. ,,Samoobsługa'' z udziałem Pawła Deląga i Piotra Szwedesa rozczarowała. Aktorzy zagrali płatnych morderców, czekających na kolejne zlecenie. W tym duecie o niebo lepiej wypadł P. Szwedes, ale i tak godzinny spektakl był ,,zbyt długi'' i mało śmieszny.
Prawdziwym przebojem Spotkań okazała się komedia ,,Maciejowe podwórko'' Marka Rębacza z udziałem m. in. Witolda Pyrkosza, Krzysztofa Kiersznowskiego (ojciec Tereski w filmie ,,Cześć Tereska'') i Ireny Kownas (Felicja w ,,Nocach i dniach''). I choć komedii można by zarzucić chwilami zbyt przaśny humor (szukanie sztucznej szczęki, wieszanie kalesonów), to znalazły się w niej świetne, pełne ironii sceny, trafnie opisujące nie tylko polską wieś, ale całą naszą wewnętrzną prowincję.
Szkoda, że tych udanych, dających do myślenie sztuk, było mało. Ale tak krawiec kraje...