Wigilia Bożego Narodzenia

W innym kontekście , np. w wigilię imienin, urodzin, ślubu, wyraz - wigilia - piszemy małą literą. Coraz rzadziej używamy starego określenia - wilia, które kiedyś miało pisownię - wilja.
Tak właśnie o wigilii pisze Zygmunt Gloger w ,,Encyklopedii staropolskiej" wyjaśniając, iż jest to ,,przedświęcie, dzień święto poprzedzający, tak nazwany z łaciny od czuwania, chrześcijanie bowiem noc poprzedzającą dni uroczyste na czuwaniu i modlitwie spędzali, a zwykle i dzień przedświąteczny pościli. Najbardziej uroczyście zaś z wieczorną ucztą postną obchodzili wigiliję Bożego Narodzenia". Z. Gloger pisze małą literą wyraz - wigilia, gdyż mówi nie o dniu poprzedzającym to święto, lecz o wigilijnej wieczerzy.
Do dziś wigilię w znaczeniu - kolacja poprzedzająca Boże Narodzenie - także piszemy małymi literami.
To wyjaśnienie jest odpowiedzią na pytanie Małgorzaty Gołaszewskiej, która prosi również o wyjaśnienie nazwy wschodniej potrawy wigilijnej - kutii.
Kutia albo kucja wywodzi się z nowożytnego języka greckiego - kuki, kukid - bób.
Polacy przejęli i nazwę, i potrawę od Litwinów i Ukraińców. Kutia jest popularna wśród Lubuszan, ponieważ kuchnię wschodnią przywieźli tu mieszkańcy kresów. Potrawa jest pyszna, łatwa do przyrządzenia, symbolizuje zdrowie i bogactwo. Warto nią urozmaicić jadłospis. Podajemy skrócony przepis na kutię: w mleku ugotować mak, trzy razy zemleć na maszynce, dodać (w proporcji pół na pół) ugotowaną, złuszczoną pszenicę, miód, pokrojone orzechy, migdały, rodzynki. Proporcje bakalii według uznania.
Z. Gloger w ,,Encyklopedii staropolskiej" pisze, że wieczerza wigilijna u ludu składała się zwykle z siedmiu potraw, szlachecka z dziewięciu, pańska z jedenastu. Podkreśla: ,,Kto ilu potraw nie skosztuje, tyle go przyjemności w ciągu roku ominie".
Radzimy więc jak najwięcej potraw skosztować, nie objadając się nadmiernie, by nie dodawać pracy dyżurującym tego dnia lekarzom.