Dobrzy ludzie pomogli mieszkance Kolska (wideo)

- Już nawet brakowało mi łez, aby płakać - mówi kobieta.

Klucz obraca się w zamku lekko. Drzwi ciągle jeszcze pokrywa folia. Barbara Nalewajko pieszczotliwym gestem gładzi drzwi.

- Ten pokój zarezerwował dla siebie syn Alan, w tym zamieszka córka, a w tym moja niepełnosprawna mama - nie bez dumy oprowadza Barbara Nalewajko. - Biedna, od dwóch lat nie była na powietrzu. A ten pokój będzie mój... W dziennym będziemy wszyscy mogli się spotkać...

Potem z namaszczeniem otwiera drzwi na taras. Tarasu jeszcze nie ma, ale jest już zalążek ogródka.

Gdy dwa lata temu spłonął dom Nalewajków myśleli, że zawalił im się świat. Zresztą ledwie uszli z życiem.

Winna była instalacja. Dobrzy ludzie nie dali zginąć. Najpierw zamieszkali w szkole, później przyjęła ich sąsiadka. Wszyscy pomagali jak mogli.
- Ja wiem, że to zabrzmi trochę jak podlizywanie się, ale gdyby nie wójt przepadłabym - dodaje dziś pani Barbara. - Nie, on nie dał pieniędzy i nie zbudował mi domu. On przekonał, że należy... walczyć.

W oczach Nalewajkowej kręcą się łzy. Koleżanki z pracy zebrały 3 tys. zł i przeznaczyły dla niej fundusz socjalny. Sąsiadka, Alicja Siemak. Co miesiąc wpłaca na jej konto sto złotych, szef firmy, w której pracuje przekazał 16 tys. zł, wreszcie Caritas diecezji zielonogórsko-gorzowskiej...

- Aż boję się tak dziękować tym wszystkim ludziom, że kogoś pominę - dodaje wzruszona. - I Czytelnicy "GL", i uczestnicy naszego gminnego festynu. Wtedy zebrano 7 tys. zł.

Wójt Henryk Matysik prosi, aby za dużo o nim nie mówić. Po prostu cos obiecał i później nie wypadało się wycofać.

- Jednak to nie gmina zbudowała pani Nalewajkowej dom - dodaje. - To jej upór, wytrwałość i mnóstwo dobrych ludzi. Otrzymała za darmo niektóre materiały, wielu fachowców pracowało po kosztach. Naprawdę serce rosło.

I wójt boleje, że na niczym spełzły jego wysiłki utworzenia w powiecie specjalnego kryzysowego funduszu, który byłby uruchamiany na wypadek podobnych nieszczęść. Gmina nie jest w stanie, za sprawą szczupłego budżetu, pomóc w pełni. Ofiary są wówczas bezradne. Niestety nie udało się dopracować szczegółów.

Nalewajkowie przychodzą na budowę codziennie, w wyobraźni już meblują, chociaż już wiedzą, że na meble nie będzie ich szybko stać. Ale wreszcie będą mieli swój dom. I nawet już przestają boleć uwagi rozmaitych zawistników, którzy mówią, że "spalili stary dom i gmina wybudowała im nowy"...

- Takich doświadczeń nie życzę najgorszemu wrogowi - kończy pani Barbara. - Chociaż nie. Dla jednego było warto. Już wiem, że ludzie potrafią być jednak dobrzy.

Zobacz nowy dom Barbary Nalewajko, której przed dwoma laty spłonął cały dobytek

Wyświetl większą mapę