Portret i epitafium Karola von der Osten-Sackena
Najbardziej okazale prezentuje się portret i epitafium Ludwika Karola von der Osten-Sackena - pułkownika piechoty armii saskiej, poległego podczas bitwy. W tle owalnego portretu ukazane zostały okoliczności śmierci pułkownika. Wyjątkowo bogato prezentuje się barokowa rama, która postać von Osten-Sackena ujmuje w wieniec laurowy. Wokół ramy nagromadzone zostały liczne atrybuty wojenne, ujęte w sposób dekoracyjny: sztandary, piki, armaty, kule armatnie, rapier, miecz, łuk i kołczan, tarcze, kotły i werble. Całości dopełnia epitafium w języku niemieckim zaprezentowane przez snycerza na płycie imitującej tkaninę ozdobioną frędzlami.
Treść inskrypcji w tłumaczeniu na język polski:
Mój wędrowcze, zatrzymaj się i pozwól płynąć łzom
Gdyż pod tym kamieniem spoczywa u twych stóp
Pan niegdyś szlachetnie urodzony
Pan Ludwig Carl von der Osten-Sacken
Jego Królewskiego Majestatu w Polsce, Jaśnie Księcia Elektora Saskiego
Pułkownik sprawujący dowództwo nad regimentem piechoty,
Urodzony w Kurlandii, swemu szlachetnemu
Pochodzeniu starał się bohaterskimi czynami blasku
Przydać, które w licznych niebezpiecznych bitwach
Krwią znaczył stając się przykładem
Dla potomnych, do momentu, gdy w końcu
Podczas nieszczęśliwego starcia pod Wschową dnia 13 Lutego 1706 roku
Stracił swe dzielne życie, pomimo wielkiej sławy i czci, na skutek wielu ran.
Odejdź wędrowcze,
A przy tym pomyśl, że pamięć o nim
Pomimo grobu pozostanie nieśmiertelna
Zarówno portret pułkownika von der Osten-Sackena, jak i towarzyszące mu epitafium stanowiły kiedyś wyposażenie staromiejskiego kościoła ewangelickiego Żłóbka Chrystusa (Kripplein Christi) we Wschowie. Niewiele jest w Polsce zabytków będących równocześnie połączeniem portretu i sceny batalistycznej. Portret olejny wykonany na blasze miedzianej wraz z ramą i ornamentami w drewnie rzeźbionym i polichromowanym przypisać należy artyście reprezentującemu warsztat śląski lub saski z początku XVIII w.
W 1628 r., wśród licznych podatków płaconych przez mieszkańców Wschowy wymieniono także ten, który, w wysokości 5 florenów, uiszczać musieli na rzecz wiatraka miejskiego.
W latach 1659-1665 lustratorzy królewscy po raz pierwszy wskazali na istnienie "braterstwa" - "fraternitas młynarzów wiatraków wschowskich". Pierwszy statut cechu młynarzy zatwierdzony został przez miasto 1 lutego 1683 r., ostatni przez Augusta III w Dreźnie 9 sierpnia 1751 r. Cech młynarzy wschowskich był wówczas jednym z 31 działających w mieście.
Jedna z tablic dekorujących trumnę Zofii z Ujejskich herbu Gryf Radomickiej (ok. 1592-1628), tablica z herbem Gryf
Dekoracje z trumny Zofii z Ujejskich herbu Gryf Radomickiej (ok. 1592-1628)
Córka Macieja i Barbary z Jaktorowskich herbu Poraj; od ok. 1613–1616 pierwsza żona Hieronima Radomickiego herbu Kotwicz (1596–1652), kasztelana krzywińskiego i starosty wschowskiego, późniejszego (od 1631) wojewody inowrocławskiego, wielokrotnego posła na sejm.
Tablice herbowe związane z tablicą inskrypcyjną Zofii z Ujejskich Radomickiej
Nieokreślony warsztat złotniczy
Ok. 1628
Srebro kute, trybowane, rytowane, cyzelowane, wycinane
b. Tablica z herbem Gryf
Wym.: 30 × 28,5 cm; owal
Muzeum Ziemi Wschowskiej, nr inw. MZW/S/200
Portret pastora Zachariasa Herbergera (1591-1631)
Nieokreślony malarz, po 1685
Olej na płótnie
Wym. 111,3 × 91 cm
Inskrypcja (j. niemiecki - majuskuła i minuskuła)
Syn pastora Valeriusa i Anny zd. Rüdinger; diakon (od 1614), a po śmierci ojca pastor (1627-1631) w kościele ewangelickim Żłóbka Chrystusa we Wschowie; uczeń sławnego poety Johanna Heermanna.
