Nie przyszedłem pana nawracać. Nie dla psa - felieton ks. Piotra Bartoszka

Co się psu należy? Biorąc pod uwagę naszą rodzimą frazeologię, możemy mieć z tym niemały problem. Bo, z jednej strony, uznajemy psie prawo do pokarmu i schronienia („należy się jak psu zupa” lub - i tu drugi wariant - „jak psu buda”), z drugiej jednak - odmawiamy mu dostępu do bardziej ekskluzywnych przysmaków („nie dla psa kiełbasa”). Okazuje się, że również Jezus ma swoją „psią frazeologię.” Raz mówi, że nie godzi się dawać psom „tego, co święte” (język grecki wyraża to przy użyciu samego tylko przymiotnika w rodzaju nijakim: to hagion; Mt 7,6). Innym razem słyszymy, że niedobrze jest rzucić psom chleb zabrany dzieciom (Mt 15,26) - i to raczej z troski o dzieci niż o psie żołądki. Tyle, że Jezus mówi o ludziach. I robi to nieraz dosadnie, by nie powiedzieć: arogancko.

Na darmo gimnastykują się egzegeci próbując wytłumaczyć nieuprzejme zachowanie Jezusa wobec kobiety kananejskiej (Mt 15,21-28). Jezus zachowuje się nieuprzejmie po trzykroć: najpierw - zdaje się ignorować milczeniem jej prośbę o uzdrowienie córki; następnie - tłumaczy oględnie, że nie ma zamiaru pomagać pogance („Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela”, Mt 15,24); a gdy i to nie skutkuje - porównuje ją do psa, któremu nie należy się pański chleb. „Nie dla psa kiełbasa”. Aż wreszcie odnajduje to, czego u tej kobiety szukał od początku: wiarę, która nie zraża się przeciwnościami; wiarę, dla której Boża nieprzychylność może być tylko pozorna; wiarę, która nie da sobie wmówić, że Bóg nie ma dla nas miejsca w sercu. My mamy prawo dostać się do Niego, poznać Jego miłość. Należy się to nam - jak psu zupa.

Ksiądz dr Piotr Bartoszek jest dyrektorem ITF im. Edyty Stein w Zielonej Górze