Nie przyszedłem pana nawracać. Wakacje w klasie premium - felieton ks. Bartoszka

I znów, jak co roku, popularne destynacje wakacyjne rozpoczęły wabienie setek tysięcy istnień spragnionych słońca, wrażeń, wypoczynku, widoków i czego tam jeszcze. Recept na udany urlop jest wiele, można wybierać; na szczęście zasobność portfela nie zawsze jest tu decydująca. I choć z pewnością da się wypocząć w wielu zakątkach i szerokościach geograficznych, to jednak nie z każdym. I nie jest to wyłącznie kwestia charakterów czy stylów spędzania wolnego czasu. Są tacy, z którymi nawet wypoczynek męczy, bez względu na miejsce i styl.

„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11,28). „Pokrzepienie”, o którym mówi Jezus, to szczególny rodzaj wypoczynku. Sam grecki czasownik tutaj występujący, anapauo, oznacza „sprawić, że ktoś uzyska ulgę w trudach”, „dać komuś odpocząć”, „odświeżyć”, „pozwolić nabrać życia”. Tak wypocząć można tylko w towarzystwie kogoś, kto nie zamierza nas sobą zdominować; którego ego nas nie zmiażdży; który zrobi miejsce dla nas. Innymi słowy, tak wypocząć można jedynie w towarzystwie kogoś pokornego. Trudno natomiast znaleźć wytchnienie przy kimś, kto zawsze musi się prezentować jak zwycięzca, jak mistrz albo mędrzec. Taki na pewno nie pomaga nabrać życia, nie orzeźwia, nie przynosi ulgi.

Wakacje w klasie premium - takie mogą się udać tylko z kimś „cichym i pokornym sercem” (Mt 11,29), kto zgodzi się być mniejszym, prostszym, bardziej dyspozycyjnym, mniej skomplikowanym. Kto pozwoli nam na luksus bycia sobą - nie lustrem do przeglądania się, ani pudłem, w którym rezonują cudze dźwięki.