W Osiecznicy strażacka drużyna jest jak wielka rodzina

W straży chciał odrobić wojsko i tak się zaczęło. - Pokochałem to trochę później - mówi Bogdan Śnieżek, którego przygoda z sikawką trwa już 19 lat. Dziś jest strażakiem zawodowym i prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Osiecznicy. - I nie o to chodzi, że fajne samochody, że za mundurem panny sznurem - zdaniem druha Bogdana najważniejsza jest satysfakcja z ratowania ludzkiego zdrowia, a bywa, że nawet życia.

Druh Zygmunt Stysiak mundur zawodowca nosi 13 lat. Bycie starszym operatorem sprzętu specjalnego nie przeszkadza mu być też w szeregu osiecznickich ochotników. Co trzeba mieć w sobie, by zostać właśnie strażakiem? - Odwagę, zmysł przewidywania… - odpowiada pan Zygmunt. - Trzeba mieć w sobie to coś. Coś we krwi.

U Arkadiusza Sadowskiego ojciec był ochotnikiem, do tego naczelnikiem osiecznickiej OSP. Brat Sławomir Sadowski też jest strażakiem. I naczelnikiem, po ojcu. Trzeci z braci Sadowskich również przywdział mundur. Ten ochotniczy noszą nawet żona pana Arkadiusza i siostra. Czy można zatem powiedzieć, że i jemu mundur był po prostu pisany? - Zaczynałem od strażackich zawodów, jako dziecko - wspomina. - I tak mi zostało. Co w byciu strażakiem jest takiego niesamowitego? - pyta sam siebie. - Może to, że człowiek przez chwilę czuje się bohaterem? Tak - odpowiada pan Arkadiusz. - To najważniejsze, człowiek po udanej akcji czuje się dumny.

Zasieki. Lata 80. Płonie ogromny obszar, blisko półtora hektara. Była tu kiedyś fabryka prochu strzelniczego, atakowana w czasie wojny. Po 40 latach obszar połykają jęzory ognia. Wybuchają stare niewypały. Strażacy walczą w pocie czoła. Ten pożar Zygmunt Stysiak zapamięta chyba na zawsze.

Okolice Lubska. Ogień trawi torfowisko. Udaje się ugasić płomienie, buchają następne. Strażacy do pożaru wyjeżdżają przez ponad tydzień. Dzień w dzień. To najtrudniejszy ogień, z jakim walczył Arkadiusz Sadowski.

Strażak musi być odważany. Nigdy się nie może zawahać. Jadąc do pożaru, często ryzykuje, nawet życiem. A żony czekają. Pełne niepewności? - Żony już do tego przywykły - mówią druhowie z OSP Osiecznica.
Przywykły do pasji swoich mężów. - Bo my bycie strażakiem w OSP traktujemy właśnie jako pasję - zauważa Grzegorz Kołosowski. - Nie bierzemy za to ani złotówki. Nasz ekwiwalent idzie na konto OSP. Za te pieniądze kupowany jest drobny sprzęt dla jednostki. Chociażby latarki.
- Jeździmy do pożarów, bo czujemy wewnętrzną potrzebę - mówi Leszek Ostrowski. To potrzeba walki z żywiołem.

Zdaniem 21-letniego Kamila Śnieżka bycie ochotnikiem w Osiecznicy na gaszeniu pożarów się jednak nie kończy. - Udzielamy się w życiu naszej miejscowości. Od lat strażacy wspierają tu kościół. Brali udział w jego remoncie. Uczestniczymy też w procesjach, pilnujemy Grobu Pańskiego. Pomagamy w przygotowaniu miejscowych festynów, chociażby Święta Karpia. Często pomagamy też po prostu ludziom, którzy nas o to poproszą. Na tyle, na ile możemy.

Nie mają własnej remizy. Budynku, by schować sprzęt i trzy wozy, użycza im nadleśnictwo. Ale to nie remiza i sprzęt świadczą o wielkości strażaka. Druhowie z OSP Osiecznica swoją postawą dają temu dowód. O wielkości świadczy ich odwaga i... kwalifikacje! W jednostce jest czterech strażaków z uprawnieniami płetwonurka, pięciu ma uprawnienia stermotorzystów, czyli może prowadzić statki śródlądowe długości do 20 metrów, pięciu druhów ma zaś uprawnienia do obsługi sprzętu wysokościowego, czyli podnośnika hydraulicznego.