Dziwna roślina opanowała zielonogórski park. Wynurza się z ziemi tylko na dwa tygodnie

Łuskiewnik różowy nie jest objęty ochroną, ale w Lubuskiem występuje niezmiernie rzadko. Pojawia się tam, gdzie trafi na odpowiednie warunki do życia. Dobrze się czuje w zacienionych miejscach, gdzie jest dużo wilgoci i pod dostatkiem wybranych gatunków drzew. Częściej można go spotkać na południu kraju.

Ciekawostką jest, że roślina nie ma żadnych zielonych części. W związku z tym nie jest zdolna do fotosyntezy. W zielonogórskim parku pasożytuje na olszy czarnej, w innych częściach kraju wybiera też leszczynę, buki czy świerki. Mimo to spełnia niezwykle pożyteczną rolę. Przyczynia się do ochrony trzmieli, dla których jej pyłek kwiatowy stanowi pożywienie, gdy wokół nie ma zbyt wielu kwitnących roślin.

Botaniczny dziwoląg daje znać o swoim istnieniu wczesną wiosną, kiedy zakwita. Bladoróżowe kwiaty utrzymują się kilkanaście dni. Tyle czasu musi wystarczyć na zapylenie ich przez owady. Gdy tych brakuje z powodu chłodnej lub deszczowej aury, łuskiewnik staje się rośliną samopylną.

Po przekwitnięciu ślad po nim znika. Żeby go wytropić, trzeba czekać do następnej wiosny.

Gdybyśmy zajrzeli pod powierzchnię, przekonalibyśmy się, że roślina ma potężne kłącza, sięgające do 1,5 metra w głąb ziemi, które mogą ważyć nawet 6 kilogramów. Co ciekawe, kwiaty pojawiają się dopiero po kilku lub kilkunastu latach skrytego, podziemnego życia rośliny.

W Parku Poetów jest ok. 1,5 tysiąca stanowisk łuskiewnika różowego. Mimo tak licznego występowania roślinę łatwo przeoczyć. Niewysokie kwiaty nie rzucają się w oczy i często giną wśród zeszłorocznych liści leżących pod drzewami.

W miejscu, gdzie obecnie jest Park Poetów, przed laty wydobywano glinę na potrzeby cegielni. Park założono w latach 30. ubiegłego wieku i jest on przykładem rewitalizacji obszaru poprzemysłowego. To bardzo ciekawy i urozmaicony teren, położony na północnym stoku Wału Zielonogórskiego. Jego autem są zbiorniki wodne, starodrzew oraz interesujące okazy fauny i flory.