Kynoterapia: Terapia z udziałem psa

Ten świetny kontakt wykorzystywany jest w kynoterapii.

Sala gimnastyczna Młodzieżowego Ośrodka Socjoterapii w Przytoku. Grupa ok. 50 dzieci. Podekscytowane zbierają się i czekają. Na salę wchodzą Maria i Stefan Halasz z Fundacji Kynoterapeutycznej w Bydgoszczy. Nie są sami.

Towarzyszą im dwa psy: golden retriver Jimmie i jamnik Alfa. Psy też się niecierpliwią, przyjaźnie merdają ogonami i szczekają. Najpierw krótka historia psiej rasy, potem kilka słów na temat psiaków, które towarzyszą Halaszom. Później jeszcze parę wskazówek, w jaki sposób rozpoznawać sygnały, które daje nam pies. Jak witać się z psem?

- Nie głaszczemy go po głowie, bo wtedy nie widzi naszej ręki i czuje się niebezpiecznie. Najlepiej podrapać go delikatnie pod pyskiem i dać do powąchania dłoń, żeby psiak zapoznał się z naszym zapachem. Ale nie jej wewnętrzną część, tylko wierzch - mówi Halasz.

Pies bramkarzem

A potem zaczyna się to, na co wszyscy czekają. Można pobawić się z psami, a nawet na nich poleżeć.

- To pozycja relaksacyjna. Pies kładzie się na boku, a dziecko kładzie głowę na jego brzuchu, swobodnie rozkłada ręce, łapie psa za ogon, głaszcze go po głowie. Dzięki tej pozycji rehabilitant może ćwiczyć z dzieckiem schorzenia kończyn dolnych - mówi Stefan Halasz. Potem dzieciaki rywalizują z goldenem Jimmim, kto pierwszy przebiegnie bajecznie kolorowy tunel, kto strzeli gola, stojącemu na bramce jamnikowi, albo kto szybciej wyzbiera rozrzuconą na podłodze karmę.

- Kynoterapia to metoda wzmacniająca efektywność rehabilitacji. Odpowiednio wyselekcjonowany i wyszkolony pies motywuje do ćwiczeń - mówi Maria Halasz.

Wyciszą emocje

Lista dysfunkcji, które można leczyć za pomocą kynoterapii jest długa: zaburzenia psychiczne, fizyczne, intelektualne, społeczne. - Takie zajęcia wyciszają emocje, dzieci zaczynają pozytywnie postrzegać kontakt ze zwierzęciem.

Nasza młodzież jest zagrożona niedostosowaniem społecznym, zdarza się, że zachowuje się wobec zwierząt agresywnie. Niestety one rewanżują się tym samym. Te zajęcia to pomysł Iwony Marcinkowskiej, która uczy w ośrodku. Sama ma psa i bierze udział w szkoleniach kynoterapii - mówi Grażyna Płońska, dyrektor MOS-u. Młodzież na pokazie reaguje z entuzjazmem.

- Bardzo mi się podoba. Sam chciałbym mieć psa, ale tata się nie zgadza - mówi Łukasz Kufel z Zielonej Góry. - Ja też lubię psy, mam dwa, wabią się Ogonek i Puszek - dodaje Adam Szakoła z Grabkowa.

Pies terapeutyczny

Nie każdy łagodny i sympatyczny pies może brać udział w kynoterapii. Wyszkolenie długo trwa i wymaga nie tylko wiedzy kynologicznej, ale i doświadczenia. Pies terapeutyczny musi być spolegliwy w stosunku do członków rodziny i innych ludzi. Musi być też posłuszny. Ale w odpowiedni sposób. Co to znaczy?

Na sali rehabilitacyjnej, wypełnionej ludźmi i materacami, zawołany, nie przebiegnie najkrótszą drogą nie patrząc, że tratuje materace i pacjentów, ale wybierze drogę między nimi. Zwierzę powinno być także przewidywalne i zdać egzamin psa terapeutycznego, który odnawia się co roku.

Formy kynoterapii

- zajęcia z psem, które mają na celu stworzenie pozytywnego kontaktu pomiędzy uczestnikami a psem. W trakcie spontanicznej, radosnej zabawy (ukierunkowanej przez prowadzącego) uczestnicy przyzwyczajają się do kontaktu z psem, głaszczą go, wydają polecenia. W ten sposób zdobywają pozytywne emocje, przełamują lęki w kontaktach z otoczeniem, rozwijają zmysły.

- zajęcia usprawniają intelekt i umiejętności poznawcze dziecka. Zajęcia zwykle odbywają się w przedszkolach i szkołach. Pies motywuje do nauki i poprzez stworzenie przyjaźniejszych warunków zwiększa możliwości przyswojenia wiedzy. Dziecko chętniej zapamiętuje treści, których bohaterem jest jego nowy przyjaciel - pies.

- jest to zestaw ćwiczeń ukierunkowanych na konkretny, zaplanowany cel rehabilitacyjny, do których układana jest metodyka w porozumieniu z rehabilitantem lub lekarzem prowadzącym. Charakteryzuje się indywidualnym podejściem do każdego uczestnika, jego możliwości i potrzeb. TP ma różne stopnie trudności. Najkorzystniejsze są zajęcia indywidualne lub w grupach do trzech osób.