Palcami nic nie wyczuwałam, a jednak ta niepokojąca plama… Przerażenie, strach. Łzy same cisnęły się do oczu. Nagle dzwonek do drzwi. Na poranną kawę przyszedł przyjaciel domu. Zapytał: - Co się stało? Dlaczego beczysz? Odpowiedziałam, że mam dziwną plamę na piersi. - Zaparz kawę - powiedział. - Ja będę działać, tu nie ma co zwlekać.
Zadzwonił do Gorzowa Wlkp., do przychodni onkologicznej i zapisał mnie na wizytę. Tydzień oczekiwania, był najdłuższym tygodniem w moim życiu. Chciałam żyć. Tyle jeszcze do zrobienia, tyle marzeń niespełnionych, tyle książek nieprzeczytanych, tyle rozmów do skończenia. Mężowi powiedziałam o swoich niepokojach dzień przed wizytą u onkologa. Chciałam zaoszczędzić mu trosk. Stanął na wysokości zadania i wczesnym rankiem zawiózł mnie do Gorzowa na umówioną wizytę.
Po długim oczekiwaniu, wyczytano mój numerek. (...) Sympatyczny lekarz popatrzył, pomacał i nic nie stwierdził. Plama jak plama. Nie dałam za wygraną i powiedziałam - Panie doktorze, ja jestem w grupie ryzyka! - To zmienia postać rzeczy. Proszę się rozebrać, wykonam biopsję - powiedział lekarz. (...) Po tygodniu przyszły wyniki. Z komórkami rakowymi. Trafiłam do onkologa, Tomasza Eberta. (...)
8 marca zjawiłam się w gorzowskim szpitalu na oddziale onkologicznym. Oddany personel pomógł mi przezwyciężyć strach i niepewność. Po wycięciu węzłów chłonnych i częściowej amputacji piersi, rozpoczęłam walkę o życie. Po 10 dniach wróciłam do domu. (...) Po kilku dniach wywiązało się zapalenie operowanej piersi. Antybiotyki nie pomagały.
Dr Tomasz Ebert pobrał wycinek tkanki do ponownego badania. W pobranym materiale nie było już komórek rakowych, ale zapalenie nie ustępowało. I tym razem pomocny okazał się przyjaciel domu, emerytowany weterynarz. Stwierdził, że kobieca pierś to taki sam gruczoł, jak krowie wymię i dlatego wręczył mi maść, którą leczy się zapalenie krowich wymion. Wieczorem posmarowałam pierś, a rano było już w porządku. Szczęśliwa pojechałam do onkologa. Dr Ebert był zdziwiony. Zapytał jak to zrobiłam, że nastąpiła taka szybka poprawa.(...) - Poszłam do weterynarza - wyjaśniłam i oboje zaczęliśmy się śmiać. Pan doktor zapisał sobie skład maści na krowie wymiona.
Mogłam rozpocząć kolejny etap walki z chorobą - radioterapię w Szczecinie. (...) Dla mnie najważniejsze było, że walczę, że żyję. Pięć lat, wierząc, że wygram, systematycznie brałam leki antyrakowe. Ale życie lubi płatać figle. Po skończonej kuracji przypałętała się cukrzyca II stopnia. Wtedy włączył się w moim mózgu dzwonek alarmowy - muszę zwiększyć aktywność! Podczas zajęć na Akademii Seniorów działającej przy Uniwersytecie Europejskim Viadrina i przy Collegium Polonicum, dowiedziałam się o projekcie "Trwałość i uroda życia" realizowanym przez Fundację na rzecz Collegium Polonicum. Projekt napisała Marzena Słodownik i wspólnie z Marią Boratyn z powiedzeniem go realizowały. (...) Zaczęłam uczęszczać na warsztaty teatralne i zajęcia komputerowe. Ogromną satysfakcję dawały mi warsztaty teatralne prowadzone przez Henryka Lechelta, animatora i reżysera musicalu "Biały, czerwony, czarny" przygotowanego w ramach projektu. (...) W musicalu gram wilka. Za każdym razem poddaję się długiej charakteryzacji. Mam specjalny strój, makijaż oraz fryzurę. (...) Z rakiem można walczyć. I można go pokonać. Ewidentnym przykładem jest to, że w naszym musicalu grają aż trzy amazonki.
"Walkiria"
Ewa Chrustowska
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
