Walter Hodge: - Kocham grać w kosza i się porządnie wyluzować

- Można powiedzieć, że nie miałem innego wyjścia. Mój tata był profesjonalnym zawodnikiem ekstraklasy w Portoryko i kontakt z koszykówką miałem od najmłodszych lat. Jeszcze nie zacząłem chodzić, a już odbijałem piłkę (śmiech). Ojciec zabierał mnie na mecze, bywałem wśród graczy, oglądałem ich treningi. Moja pasja przyszła więc naturalnie.

- Raczej nie, zawsze byłem ukierunkowywany na koszykówkę. Oczywiście często grałem również na podwórku w baseball, który jest również bardzo ważny w moim kraju. Czasem w siatkówkę, która w ostatnich latach zyskuje coraz większą popularność.

- Trafiłeś w sedno, bo w Portoryko to prawie religia. Wszyscy pasjonują się pięściarstwem i każdy młody chłopak marzy, aby być takim Feliksem Trynidadem. Ale ja wybrałem koszykówkę, bo jak wspomniałem, to przyszło w mojej rodzinie naturalnie. Mój tata był takim pierwszym trenerem.

- Miałem 16 lat i zacząłem uczyć się w prywatnej szkole w Melbourne na Florydzie. Nie miałem problemu, szybko złapałem kontakt z rówieśnikami. Myślę również, że bardzo pomogła mi właśnie koszykówka, bo tam zacząłem moją karierę.

- Na pewno wszystko wygląda inaczej niż w Europie. Z kilku względów. Po pierwsze tam wychodzi się z założenia, że to liga, która ma przygotować zawodników do gry w NBA, więc nie jesteśmy traktowani jak profesjonaliści. Tam trener jest dla nas jak ksiądz, którego trzeba się bezwzględnie słuchać. Jest też coś w rodzaju wyścigu szczurów, bo każdy chce pokazać się z jak najlepszej strony. Wielu graczy zostaje po treningach, aby być jeszcze doskonalszym. W końcu tylko około dziesięciu, może piętnastu procent zawodników dostaje się później do NBA, które jest marzeniem każdego rozpoczynającego przygodę z basketem.

- Trudno mi powiedzieć, bo zagrałem dopiero jeden mecz, ale tu wszystko wygląda inaczej. Potrzeba mi więcej czasu.

- I to dwa razy. Wizyta w Białym Domu to naprawdę wielkie przeżycie. Ja z kolegami z drużyny mieliśmy tę przyjemność po dwóch tytułach mistrzowskich w NCAA. W Ameryce to taka tradycja, że najlepsze ekipy uniwersyteckie w danej dyscyplinie, są zapraszane na jeden dzień do prezydenta.

- Naprawdę fajny, wyluzowany facet. Zjedliśmy śniadanie, pogadaliśmy. Niesamowite przeżycie, bo przecież niewielu na świecie może mieć tę przyjemność, aby być zaproszonym do Białego Domu.

- Po prostu przedstawił najlepszą ofertę. Wcześniej, gdy skończyłem grę w lidze uniwersyteckiej i nie dostałem się do NBA, miałem kilka propozycji z Europy. Ale żadna nie była konkretna i wróciłem do Portoryko, gdzie walczyłem w naszej ekstraklasie A trzeba przyznać, że ta liga jest mocna, bo gra tam wielu zawodników z NBA. W ubiegłym po parkietach biegał Antoine Walker, czy Marcus Williams. A ja muszę się pochwalić, że zostałem wybrany najlepszym pierwszoroczniakiem.

- Dziękuję. Myślę, że to był jeden z powodów, dla których zainteresowanie moją osobą europejskimi klubami ponownie wzrosło. Ale najlepszą ofertę przysłał Zastal i przyjechałem.

- (śmiech). Wiem, wiem. Ale ja dokładnie sprawdziłem wszystko w internecie. Poczytałem o Polsce, podpytałem się kolegów grających kiedyś w waszym kraju. Oczywiście każdy mówił mi, że jest strasznie zimno, ale o niedźwiedzie was nie podejrzewałem (śmiech).

- Tak, czuję się tu świetnie. Ale ogólnie jestem typem człowieka, który uwielbia poznawać nowych ludzi, kultury. Łatwiej mi się było tu zaaklimatyzować, bo miasto jest podobnej wielkości do Melbourne na Florydzie.

- Wszyscy opowiadali mi o waszym serze (śmiech). Nie wiem dlaczego akurat o tym, ale przyznam, że jest bardzo dobry. Aha i kiełbasa, jest zupełnie inna niż w USA i z pewnością dużo lepsza. Ogólnie musiałem się przerzucić z hot-dogów, ryżu i fasoli na jajka i inne wasze specjały. Ale nie mogę narzekać, a wręcz bardzo podoba mi się ta odmiana.

- Byłem w kilku miejscach, ale nigdzie konkretnie. Powiedzmy, że trochę się poszwendałem po deptaku, ale w ostatnich dniach przez to zimno wolę siedzieć w domu.

- Luzuję się. Nie jestem typem człowieka, który szuka imprez czy specjalnych wydarzeń. Nie lubię tłumów. Wolę odpocząć w moim pokoju przy dobrym filmie. Oczywiście bardzo dużo rozmawiam przez skype'a z moją rodziną i znajomymi. Ale ogólnie "chill man". To lubię najbardziej.

- Już się przyzwyczaiłem do długich nieobecności w domu więc nie bardzo. Może inaczej, brakuje mi ich obecności, możliwości porozmawiania na żywo, a nie tylko przez mikrofon i ekran monitora.

- Stary, mam żonę i dwójkę dzieci (śmiech).

- Są ładne, ale to co najbardziej mnie w nich urzeka, to te cudowne oczy. Można przy nich zwariować...

- Z mojej perspektywy mogę powiedzieć, że różnica jest bardzo duża, ale nie ze względu na sposób trenowania tylko podejście do zawodnika. Ponieważ ja grałem w lidze uniwersyteckiej, to jak mówiłem, traktowano nas jako zawodników, którzy dopiero się uczą. Tutaj jestem profesjonalistą i tak szkoleniowiec do mnie podchodzi. Nie każe mi robić pewnych rzeczy, bo wie, że nie musi mi tego tłumaczyć. Jeśli chodzi o trenera Herkta, to świetny fachowiec, który robi tu fenomenalną robotę. Świetnie mi się z nim współpracuje, jak i z całą drużyną.

- Pokonać mistrza, nawet w okrojonym składzie, to wielka sprawa. Naprawdę super mi się grało. Mam nadzieję, że w kolejnych spotkaniach również będziemy zwyciężać.

- Jesteście wspaniali. Atmosfera na ostatnim spotkaniu była niesamowita. Ten gorący doping i przede wszystkim ci fani z tymi bębnami zrobili prawdziwy kocioł. Wierzę, że na następnych meczach będzie Was jeszcze więcej i zrobicie jeszcze większą jazdę. A my postaramy się odwdzięczyć zwycięstwami.