Ryzykowali na balkonie

Zofia Skrzypek mieszka na dziesiątym piętrze wieżowca przy ul. Ptasiej 42. Kiedy prosimy ją o chwilę wspomnień z świetności amfiteatru otwiera drzwi na oścież. I zamaszystym gestem zaprasza nas do środka. Bo o amfiteatrze mogła by rozmawiać bez końca. Dlatego idziemy razem na balkon.

- Z nutką żalu wspominam czasy, kiedy tu tętniło życie - mówi pani Zofia z łezką w oku. - Wie pan, że czasami na moim balkonie stało nawet osiem osób? Mimo tego, że ponoć bezpieczeństwo kończyło się na sześciu. Ryzykowaliśmy.
Balkon pani Zofii starsi sąsiedzi wspominają do dziś. To właśnie na nim spotykali się ci, którzy mieszkali na niższych piętrach. Ze swoich domów mogli jedynie posłuchać występu muzycznych gwiazd na Festiwalu Piosenki Radzieckiej a potem Zjednoczonej Europy. A czasem samo słuchanie nie wystarczało. Chcieli gwiazdy zobaczyć. Wtedy przenosili się do sąsiadów na górze. Z balkonu na dziesiątym piętrze widok na festiwalową scenę był doskonały.

- Ale ja kocham ten widok nie tylko za amfiteatr. Tam rozpościera się Kożuchów, na prawo Nowa Sól, widać Zawadę, działki na Jędrzychowie - zachwyca się krajobrazem ze swojego mieszkania Jerzy Skrzypek. - Choć naszych gości przyciągał głównie festiwal. Ludzie przychodzili, pukali do drzwi, pytali czy mogą skorzystać z... balkonu. Czasem jak ktoś obcy wszedł do domu, rozsiadł się na balkonie, to ciężko go było wyprosić. Pozostało nam tylko robienie kawy niespodziewanym gościom.
O przeszłości lokatorzy wieżowca opowiadają z błyskiem w oku. Kiedy amfiteatr tętnił życiem oni czuli się częścią wielkiego świata, wielkiej historii.

- Mój mąż budował świetność tego miejsca - chwali się pani Renata z drugiego piętra. I wyciąga zdjęcie swojej córki Kasi. Fotografię zrobił 18 lat temu fotoreporter "GL" Tomasz Gawałkiewicz, który znów zawitał u rodziny. Mama i córka doskonale pamiętają tamtą chwilę. - To były czasy - wspomina Katarzyna, dziś dorosła, 23-letnia kobieta.
- Tato pracował w amfiteatrze. A ja codziennie do niego biegałam. Z koleżankami szukałyśmy skarbów pod sceną. Teraz z amfiteatru wieje pustką i martwotą. Szkoda.
Kobiety rozmawiając, co chwilę spoglądają za okno. Jakby szukały chwil z przeszłości. Radości, której kiedyś za oknem było pełno.

Nawet ci, którzy na czas festiwalu wyjeżdżali na wakacje, dziś chcieliby, żeby amfiteatr ożył. - Czasem mieliśmy dość. Szczególnie reżyserzy podczas festiwalowych prób byli uciążliwi. Do dziś pamiętam jak o czwartej nad ranem jeden z nich przez głośnik się wydzierał: Jasiu daj reflektor na prawą stronę! Jasiu, a gdzie ty k... masz prawą rękę? Klęli, klęli. Spać nie dawali. Szczególnie jak Stockinger ojciec nad ranem setny raz śpiewał na cały głos swoje hity. Ale wesoło było... - wspomina z uśmiechem Krystyna Cieśla.
Większość mieszkańców nie ma wątpliwości. Amfiteatr kreował ich życie. Ludzie nie mieliby nic przeciwko temu, gdyby w przyszłości było tak samo...