Arcydzięgiel litwor
Arcydzięgiel litwor (Angelica archangelica) od wieków uważany był za roślinne remedium niemal na każdą dolegliwość. Jego nazwa nawiązuje do anioła, a nawet archanioła. Z wyglądu przypomina koper włoski skrzyżowany z selerem. Ma charakterystyczne kwiaty, zebrane w kuliste, baldachowate kwiatostany i może dorastać nawet do 2,5 m wysokości. Arcydzięgiel stosowany jest głównie w dolegliwości związanych z układem trawiennym. Wspomaga trawienie, pobudza apetyt, łagodzi kolki i ból brzucha oraz wzdęcia. Działa także przeciwbakteryjnie i wykrztuśnie, wspomaga leczenie zapalenia oskrzeli, astmy i innych dolegliwości układu oddechowego. Uspokaja i koi nerwy, ułatwia zasypianie.
Arcydzięgiel zawiera dużą ilość olejków eterycznych, które w kontakcie ze skórą wywołują podrażnienia i objawy alergiczne takie jak świąd, wysypka, katar, kichanie, duszność, zapalenie spojówek. Dodatkowo liście i łodygi rośliny pokryte są drobnymi parzącymi włoskami. Preparaty z arcydzięgla działają też fototoksycznie, w czasie ich stosowania należy unikać ekspozycji na słońce i promieniowanie UV. Przedawkowanie prowadzi do zatrucia, bólu brzucha, wymiotów, biegunki, zawrotów głowy. Długotrwałe stosowanie dużych dawek arcydzięgla wykazuje działanie genotoksyczne i rakotwórcze.
Rącznik pospolity
Rącznik pospolity (Ricinus communis), dawniej też rycynus lub kleszczowina. Pozyskuje się z niego wszechstronnie używany w medycynie i kosmetyce olej rycynowy. Rącznik, a szczególnie jego nasiona są silnie trujące ze względu na zawartość trujących związków – alkaloidu rycyniny i białka rycyny. Ze względu na to, że rycyna nie miesza się z olejami olej rycynowy pozbawiony jest trującej substancji i jest bezpieczny do stosowania.
Rącznik pospolity posiada trujące nasiona zawierające rycynę śmiertelną dla człowieka w dawce powyżej 0,2 g, co odpowiada ilości zawartej w zaledwie trzech nasionach rącznika. Zjedzenie prowadzi do silnego zatrucia, objawiającego się w postaci silnych wymiotów i biegunki, a także przekrwienia narządów układu pokarmowego i nerek spowodowanego zlepianiem krwinek i wytrącaniem fibryny do krwi. Zatrucie rycyną w większości przypadków kończy się śmiercią.
