Trzeba dać się porwać, by móc spojrzeć jak „ci z góry”. Bez tego nie ma nowych narodzin

Pierwszy odruch, gdy coś nie gra, to „zmienić coś”: pracę, partnera, miejsce, dom, towarzystwo. I zmieniamy - a jednak problemy idą za nami; ich dynamiki się reprodukują. Największe zmiany kojarzą nam się z poprawą warunków, większym komfortem, rewolucją w naszym otoczeniu. Tymczasem najczęściej nie tego nam rzeczywiście potrzeba. Możemy próbować wciąż zmieniać rzeczy (choć często okazuje się to zbyteczne) albo możemy zmienić perspektywę na te rzeczy. To drugie pomaga nam wrócić do życia - i to do naszego życia - a jednocześnie wszystko jest inne, nowe. I potrafi być nawet piękne.

Wielka postać Biblii, prorok Eliasz, w momencie załamania, ogarnięty lękiem, najpierw ucieka przed rzeczywistością, prosząc nawet o śmierć (nie on jeden doszedł do wniosku, że „takiego życia to ja nie chcę”), a później paradoksalnie wraca do tej samej rzeczywistości, przed którą uciekał - bo zmienił patrzenie, spojrzał inaczej (1 Krl 19). Pomiędzy ucieczką a powrotem stoi góra, która w Biblii jest symbolem spotkania z Bogiem. Wejść na nią, stanąć twarzą twarz z Bogiem i z samym sobą, popatrzeć na siebie Jego oczami - i wraca się innym. Bo wzrok się zmienił.

Wielkie przemiany dzieją się na górze. To dlatego Jezus zabiera najbliższe grono swoich uczniów „samych osobno na górę wysoką” (Mk 9,2). Wyciąga ich z ich rzeczywistości - bez tego nie ma nowych narodzin. Gdy wrócą, problemy, z którymi borykali się „na dole”, już takimi nie będą. To są dwie różne perspektywy - „z góry” i „z doliny”. Pozostając w rytmie naszego życia, nie dajemy rady spojrzeć na nie inaczej; będąc w środku, na tym samym poziomie, co problemy, nie zobaczymy niczego. Trzeba dać się porwać, by móc spojrzeć jak „ci z góry”.

Ksiądz dr Piotr Bartoszek jest dyrektorem ITF im. Edyty Stein w Zielonej Górze