Nie przyszedłem pana nawracać. Ten (nie)obcy - felieton ks. Piotra Bartoszka

Choć o kontrolach granicznych w naszej okolicy zdążyliśmy już zapomnieć (nawet ich ostatnia reaktywacja w czasie pandemii to już przeszłość), na innych bramkach ruch u nas coraz większy. Dostać się do nas można na wiele sposobów, stąd też wzmożona kontrola, bo oszustów nie brakuje. Mamy coraz doskonalsze metody weryfikacji tożsamości, zwłaszcza tej cyfrowej: szybsze, bardziej intuicyjne i jednocześnie - przynajmniej w teorii - trudniejsze do zhakowania. Chronimy nasze dane jak tylko możemy - by nie dać się oszukać, zmanipulować, ograbić, wykorzystać. I jednocześnie coraz trudniej do nas dotrzeć. Ze wszystkim. Z miłością też. Nie dowierzamy jej. Jak ją zidentyfikować?

Mam dużą rezerwę wobec wszelkich form okultyzmu (od łacińskiego occultus - przesłonięty, niejasny) - nawet tych bezwiednie stosowanych przez niektórych wierzących, dla których Bóg zawsze działa tajemniczo, w sposób niewytłumaczalny i niemożliwy do zweryfikowania. Tymczasem Chrystus definiuje się jako ten, który wchodzi drzwiami, a nie oknem. Jest w swoim działaniu przejrzysty, prosty, jasny. On sam jest „bramą” (J 10,9) - jego miłość, ukazana na krzyżu, jest kryterium weryfikacji, kto „swój”, kto obcy.

Zmartwychwstały ma jeden sposób dotarcia do nas - przychodzi jak ktoś znajomy, ktoś, kogo poznajemy po głosie. „Owce postępują za nim, ponieważ głos jego znają. Natomiast za obcym nie pójdą, lecz będą uciekać od niego, bo nie znają głosu obcych” (J 10,4-5). Gdzieś tam w środku rozpoznajemy Go, i to bez cienia wątpliwości, bo On nigdy nie jest nam całkowicie obcy, choćbyśmy mieli wrażenie, że nic nas z nim nie łączy. A On zawsze przychodzi jak do siebie.

Ksiądz dr Piotr Bartoszek jest dyrektorem ITF im. Edyty Stein w Zielonej Górze

SŁOWO MINIONEJ NIEDZIELI: