Nie przyszedłem pana nawracać. Pod jakim niebem? - felieton ks. Piotra Bartoszka

Niektórzy, gdzie się nie ruszą, mają nad sobą niebo zasnute burzowymi chmurami, z których wciąż leje, a wokół trzaskają gromy, zupełnie jak na obrazkach z filmów o rodzinie Addamsów. Ciągną za sobą niebo złowrogie, nieprzychylne, jakby obrażone, które zawsze robi im pod górkę. W tym niebie - jak to w niebie - siedzi pewnie jakiś bóg, który jest postrzegany jako niemiłosierny i niecierpliwy, skory do gniewu i skąpy w łaskawości. Bóg lubiący potępiać i szukający ku temu okazji. Zupełna odwrotność tego, jakim Boga poznał choćby Mojżesz na górze Synaj. On spotkał Boga „miłosiernego i łagodnego, nieskorego do gniewu, bogatego w łaskę i wierność” (por. Wj 34,6). Boga hojnego, któremu zależy na człowieku.

Jak to się dzieje, że jedni żyją pod niebem zamkniętym i złowrogim, tak jakby od urodzenia ciążył na nich wyrok potępiający, a inni widzą je otwarte, jak nad Jezusem w momencie chrztu w Jordanie (por. Mt 3,16), ukazujące Boga szukającego człowieka i wychodzącego ku człowiekowi? Predestynacja? Stronniczość Boga? A może dowód na to, że jest on tylko ludzkim wytworem?

Trafiają w sedno słowa Janowej Ewangelii: „Kto wierzy w Niego [Jezusa], nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego” (J 3,18). Można być potępionym już teraz, żyć jak potępieni już tutaj, zanim się jeszcze zdąży umrzeć. I nie chodzi tu wcale o jakiś zewnętrzny wyrok wymierzony nam przez jakikolwiek trybunał. Na potępienie skazuje się samemu, decydując się na wiarę w niebo szare, ciężkie i zasnute chmurami, bez kochającego Boga. W nieświadomości, że ono jednak jest niebieskie.

SŁOWO MINIONEJ NIEDZIELI: