Nie przyszedłem pana nawracać. Drogi i bezdroża - felieton ks. Piotra Bartoszka

Kiedyś wszystkie drogi prowadziły do Rzymu, przynajmniej w teorii. A w naszych czasach mamy tysiące dróg, miliony miejsc, do których można wyruszyć. Gubimy się w tej mnogości destynacji, wybierając drogi, które na pozór prowadzą daleko, a w rzeczywistości - powiększają dystans, który od dawna nosimy w środku, oddalają nas od nas samych. Żyjemy w otoczeniu schematów, które wcale nie mówią, dokąd warto iść, wcale nie rzucają światła, a tylko wprowadzają zamieszanie, budzą w nas niezadowolenie z tego, kim jesteśmy.

„Być jak ci ze zdjęcia…, być ubranym jak ci z billboardów…, mieć, co mają oni…”. Życie napędzane kompulsjami, wciąż pod niedającym się w żaden sposób opanować przymusem, niezaspokojonym apetytem (łacińskie appetitus - od ad-petere - to dążenie, które siłą rzeczy sprowadza nas do roli petenta) - a nie pragnieniem (jak w łacińskim desiderium, tu dążenie rodzi się ze świadomości dystansu - de - od tego, co jest światłem, ponieważ sidera to określenie gwiazd). Zawsze z krzywdą dla nas.

„Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?” (J 14,5) - pyta Jezusa Tomasz (ten sam, który później będzie potrzebował dotknąć ran Zmartwychwstałego - znów, by zmniejszyć dystans i uwierzyć). Jest w tym pytaniu nasza ludzka bezradność, trudna do przeskoczenia ignorancja i zwykłe zagubienie. Dokąd pójść, by nie paść ofiarą wygórowanych lub sztucznie podsycanych apetytów?

W odpowiedzi Tomasz słyszy, że to Jezus jest „drogą” (J 14,6). Być sobą to być w relacji z Nim. W tę relację można się rzucić bez patrzenia na to, co i jak robią inni. Bo wiemy, co i dlaczego wybraliśmy. Nie z pogardy dla innych dróg, ale dlatego, że Jezus pokazał nam tę naszą. Reszta to bezdroża - czyli to, co nie jest dla nas dobre, nie jest właściwe, nie jest z nami zgodne, nie jest dla nas odpowiednie, nie jest kompatybilne z tym, kim jesteśmy.
To nie w porządku marnować życie na to, co nie jest drogą.

SŁOWO MINIONEJ NIEDZIELI: