Ostatni felieton Roberta Bagińskiego w Gazecie Lubuskiej

Dla jasności, aby podkreślić umiar publicystyki. Wielu spośród tych, którzy twierdzą, że są dzisiaj represjonowani przez władzę, słusznie odczuwa dyskomfort oraz irytację. Nie ma jednak pojęcia o tym, jak bardzo można dostać od polityków w kość. Wyrzucenie z pracy w redakcji, to najłagodniejsza z form nękania dziennikarzy. Owszem, jest to dojmujące, ale umówmy się: przez ostatnie kilka lat dziennikarze nie znali zjawiska nękania i prześladowania. Czas się przyzwyczaić! Politycy Prawa i Sprawiedliwości nie mieli chęci, a tym bardziej głowy i sumienia, aby ciągać redaktorów po sądach. Za to prominenci Platformy Obywatelskiej robili to lubością.

Myli się ten, kto myśli, że dziennikarze prześladowani przez działaczy PO, mogli liczyć na wsparcie kolegów i koleżanek sprzyjających PiS. Wręcz przeciwnie! Akurat w tym, wielu dziennikarzy, dzisiaj utyskujących na zwalniających ich funkcjonariuszy PO, grało z nimi do jednej bramki. Nie było dziennikarskiej solidarności! Po żadnej ze stron, w żadnej redakcji i w żadnej dziennikarskiej organizacji. Politycy o tym wiedzieli, dlatego bez problemu środowisko rozprowadzili w taki sposób, aby nie tylko politycy byli podzieleni na dwa wrogie obozy, ale również, a może nawet przede wszystkim, dziennikarze.

Nie chodziło o sympatię i zrozumienie, ale minimum empatii. Dziennikarze nazywani byli propagandzistami, funkcjonariuszami, aparatczykami, kłamcami i przedstawicielami „orlenowskich” mediów. Poziom hejtu ze strony polityków PO przekraczał skalę. Wszystko dlatego, że w takim województwie jak Lubuskie, byli dziennikarze, którzy uczciwie i rzetelnie, spoglądali władzy na ręce. Wcale nie musieli tego robić. Propozycji współpracy było wiele. Łącznie z tymi najbardziej bezczelnymi i związanymi płaceniem za pisanie, co oczywiście było odrzucane, jako najbardziej obrzydliwa forma psucia wolności prasy.

Osobiście stałem się wrogiem władzy PO, ale też finansowanych przez nią mediów, bo nigdy nic nie chciałem. To zawsze był mój komfort. Sam zapłaciłem wiele tysięcy złotych grzywien, nigdy za kłamstwo i nigdy za przesadę, po prostu miałem pecha, że pisałem o tym, czego nie chcieli poruszać inni. Zresztą, często broniąc słabszych. Niczego jednak nie żałuję. Mogę mieć tylko żal do kolegów dziennikarzy, że rzadko kiedy mogłem liczyć na solidarność. Doświadczałem uśmiechu politowania i pukania się w czoło, ale najczęściej śmiechu i pogardy. Dzisiaj bronię dziennikarzy, jak zawsze, i wiem, że jestem po właściwej stronie.

Kończąc. Bardziej niż polityków oraz ich decyzji w sprawie mediów, a nawet mających wywołać „efekt mrożący” pozwów sądowych, boję się tego, że ludzie zaczną wierzyć w wolność słowa, która zbliży się do tej z Orwellowskiego „Rok 1984”: „Wojna to pokój. Wolność to niewola. Ignorancja, to siła”. Po dwóch miesiącach władzy „koalicji 13 grudnia”, oczywistym jest, że Donald Tusk i jego pomocnicy mają wszystkie narzędzia, aby podobną narrację społeczeństwu zafundować.

Już dzisiaj, nie tylko wśród dziennikarzy, są tematy i sprawy, których ludzie z różnych powodów nie chcą poruszać. Boją się, albo czują, że to może wpłynąć na ich postrzeganie w sferze publicznej. To dopiero początek. Lepsze już było. Ludzie prawdy muszą być razem. Inaczej oni zwyciężą.